LESZCZ
Gdzie szukać leszcza?
Ryba ta jest bardzo rozpowszechniona, gdyż używa się jej do zarybiania, zwłaszcza w okresie braku materiału obsadowego karpia. Przebywa w głębszych, szerokich i spokojnych dolnych odcinkach wód wolno płynących i dobrze nagrzanych, w starorzeczach i na łachach, w jeziorach naturalnych, wyrobiskach kopalnianych i żwirowo-piaskowych z miękkim, mulistym dnem. Można go spotkać we wszystkich niepstrągowych zbiornikach zaporowych. Przebywa najchętniej w miejscach głębokich, zatokach i zakolach, powyżej jazów, i w jamach dennych, ale zawsze daleko od brzegu. Występuje także w wodach zarośniętych roślinnością, wśród roślin lub w ich pobliżu. W ciągu dnia przebywa na głęboczkach, pod wieczór na płyciznach i blisko powierzchni wody. W zbiornikach zaporowych, w miejscach, gdzie brzeg stromo spada i gdzie głębokość sięga 2—5 m, można spotkać go blisko brzegu. Żyje w stadach, w ciągu dnia wędrując w poszukiwaniu pokarmu. Unika miejsc o kamienistym dnie.
Kiedy łowić leszcza?
Główny sezon połowów leszcza trwa od czerwca do końca września, choć ryba ta bierze także i w czasie ciepłej jesieni, a niekiedy, poniżej zbiorników zaporowych, nawet w czasie łagodnej zimy. W gorące letnie dni rzadko bierze. Najczęściej żeruje w godzinach rannych i późnych wieczornych, jeśli woda jest niska i czysta, ustalona w czasie dusznej, bezwietrznej pogody. Bierze także w dzień lekko pochmurny, ale ciepły i nieco wietrzny, głównie w zatokach i w miejscach osłoniętych od wiatru. Szczególnie w zbiornikach zaporowych chętnie trzyma się brzegu, przy którym nie ma silnego falowania.
Sprzęt.
Na leszcza dobre jest delikatne, długie wędzisko z miękką szczytówką, żyłka 0,15—0,25 mm, haczyki typu Cristal wielkości 5—12, czuły spławik o wydłużonej antence lub spławik przelotowy; cały zestaw musi być dokładnie wyważony obciążeniem. Przy połowie na przystawkę ciężarek powinien być umieszczony w odległości 20—25 cm od haczyka.
Metody połowu leszcza.
Na przepływankę ze spławikiem i przynętą prowadzoną po dnie. Na przystawkę ze spławikiem stałym lub ruchomym albo bez spławika, z sygnalizatorem brań. Tam, gdzie głębokość wody jest większa od długości wędziska, łowimy na przystawkę ze spławikiem przelotowym. Wszystkie wymienione metody stosuje się na większych głębokościach i na łowiskach położonych daleko od brzegu, gdzie nie możemy ustalić głębokości. Na dnie powinna leżeć tylko przynęta i krótki odcinek przyponu — od haczyka do pierwszej śruciny obciążenia. W lecie, gdy zauważymy leszcze pod powierzchnią wody (co zdarza się zwykle wieczorem), możemy je łowić na sztuczną muchę lub na pływającą skórkę białego pieczywa.
Przynęty na leszcza.
Zwierzęce i roślinne: larwy ochotek, larwy much, dżdżownice gnojowe, larwy owadów, ciasto, ciasteczka, ziemniaki, ryż, kukurydza, groch, czasem gotowane płatki owsiane i gotowane kasze.
Inne uwagi.
Leszcz jest płochliwy i ostrożny. Aby połów był skuteczny, należy zanęcić łowisko dzień przed połowem, potem tuż przed łowieniem i stale dawać niewielkie porcje w czasie samego połowu. Jeśli wędka jest właściwie zmontowana, spławik podczas brania leszcza nie powinien tonąć, ale z położenia pionowego położyć się na powierzchni wody; powinno nastąpić wyraźne poluzowanie żyłki. Brania są delikatne i ostrożne, co wymaga od wędkarza pełnej koncentracji. Osiągnięcie sukcesu przy połowie leszczy zależy od wyboru miejsca o właściwej głębokości, którą trzeba zmierzyć w każdym punkcie łowiska. Jeżeli leszcze nagle przestaną brać, musimy szybko przenieść się tam, dokąd przypuszczalnie popłynęły. Po zacięciu ryby trzeba starać się jak najszybciej oderwać ją od dna i wyprowadzić z łowiska, aby nie spłoszyła innych ryb ze stada. W połowach leszczy można się wyspecjalizować i uzyskiwać znaczne sukcesy. Duże leszcze są samotnikami; kto chce je łowić, musi uzbroić się w cierpliwość i być wytrwałym łowcą. Okresu ochronnego nie ustalono. Dzienny limit ilościowy przy odłowie leszcza wynosi 10 szt. łącznie z jaziem, kleniem i świnką.