ŁOSOŚ
Zaliczany jest do najcenniejszych gatunków gospodarczych i sportowych. Większość swojego życia spędza w morzu; do słodkich wód śródlądowych ściąga tylko na tarło. W naszych wodach kiedyś ryba ta występowała powszechnie. Łososie masowo ciągnęły do Łaby, Ohrzy, obu Orlic, Wełtawy, Neżarki, Halszy i Otawy, przy czym najważniejsze tarliska znajdowały się w górnej Otawie, koło miejscowości Suszyce. Tylko w roku 1926 złowiono 369 łososi o masie 2445 kg. Zanieczyszczenie wód Łaby, wysokie budowle wodne pozbawione przepławek uniemożliwiły ciągi łososi, przez co zaniechały one wchodzenia do dolnych rejonów Łaby. W ostatnich latach w ogóle łososi już nie spotykano.
Większość literatury fachowej nie uwzględnia już łososia w spisie czechosłowackiej ichtiofauny. Mimo że ryby tej nie ma, należy jednak zrobić dla niej wyjątek ze względu na jej znaczenie i waleczność; zasłużyła na to, aby ją krótko opisać. Należy zrobić to także po to, aby w podobny sposób nie zaginęły także troć i jesiotr; niech to będzie dla nas przestrogą. Trzeba to przypomnieć również dlatego, że łososie można wciąż łowić tam, gdzie jeszcze dość licznie występują, chociaż stają się one na całym świecie coraz rzadsze. Stosunkowo liczne populacje występują w Skandynawii (Szwecja, Norwegia, Finlandia), w Irlandii, Islandii, Wielkiej Brytanii, Karelskiej Republice ZSRR. Sezon połowu łososi w różnych krajach zależy od położenia geograficznego terenu, położenia nad poziom morza, typu wód i ich powierzchni. Może się rozpoczynać już w lutym, gdzie indziej w marcu lub kwietniu, najpóźniej w czerwcu, i trwa do końca września.
Również w Polsce łosoś już zanika. Można go jeszcze sporadycznie spotkać w rzece Drawie, a czasem w rzekach Pojezierza Pomorskiego. Objęty został całkowitą ochroną.