Istnieją dwa rodzaje spławików matchowych. Jedne łączą się z żyłką w dwóch punktach (z lewej); drugie, wagglery, łączą się z żyłką tylko przez uszko znajdujące się na końcu kila i nadają się do rzucania nawet na bardzo duże odległości.
Najważniejsze angielskie spławiki do metody odległościowej. O angielskich spławikach można by napisać kilka książek. Przy całej swej różnorodności spławiki te dają się jednak podzielić na dwa podstawowe rodzaje (rysunek). Spławiki z dwoma punktami mocowania do żyłki do łowienia w prądzie przypominają kształtem spławiki stosowane do wędkowania zestaw bez kołowrotka lub metodą bolońską. Spławiki te są jednak bardziej stabilne i mają grubsze antenki. Angielską specjalnością są jednak spławiki typu waggler, łączące się z żyłką tylko w jednym miejscu (poprzez uszko na końcu kila spławika). Podczas wędkowania w wodzie stojącej lub wolno płynącej zestaw ze spławikiem typu waggler ma wiele zalet. Umożliwia wykonywanie dalekich rzutów bez obaw zaplątania się spławika lub przyponu o żyłkę główną. Podstawową masę obciążenia może stanowić własne obciążenie spławika; pomiędzy spławikiem a haczykiem znajduje się tylko kilka małych śrucin, dzięki czemu cały zestaw jest niezwykle czuły. Żyłkę pomiędzy spławikiem a szczytówką wędki można bez trudu zatopić w wodzie, dzięki czemu zestaw przestaje prawie w ogóle reagować na podmuchy wiatru. Angielskie śruciny mają ściśle określoną masę. Na większości spławików podawana jest więc przybliżona wyporność (w angielskiej numeracji), co bardzo ułatwia szybkie i precyzyjne wyważenie spławika.
Angielskie oznaczenia odpowiadają następującym wartościom w gramach:
| Oznaczenie | Masa | |
| SSG | 1,89 | g |
| SG | 1,6 | g |
| AAA | 0,81 | g |
| BB | 0,4 | g |
| No. 1 | 0,28 | g |
| No. 3 | 0,2 | g |
| No. 4 | 0,17 | g |
| No. 5 | 0,13 | g |
| No. 6 | 0,1 | g |
| No. 7 | 0,08 | g |
| No. 8 | 0,06 | g |
| No. 9 | 0,05 | g |
| No. 10 | 0,04 | g |
Przykładowo spławik o wyporności 4 AAA jest precyzyjnie wyważony już po zaciśnięciu na żyłce czterech śrucin o masie 0,81 g (całkowita masa obciążenia wynosi 3,24 g).
W praktyce najważniejsze są śruciny AAA. BB. No 3 i No 8. gdyż dają się łatwo ze sobą kombinować (masa poszczególnych rodzajów śrucin zmniejsza się mniej więcej o połowę).
Spławik typu stick – Zacznijmy od spławików typu stick (w wolnym tłumaczeniu z ang., stick oznacza pałeczkę, laseczkę). Spławiki te są długie, wysmukłe i umożliwiają pełne wyczucia prowadzenie przynęty w wolnym lub średnim prądzie rzeki. Żyłka przymocowana jest dwoma gumkami – przy końcu antenki oraz na dole spławika.
Spławik 1a to stick z górną częścią wykonaną z balsy i kilem z tworzywa sztucznego. Masywny i ciężki kil (w tradycyjnych stickach wykonywany z tonkinu) równoważy część wyporności spławika, dzięki czemu można nim daleko rzucić. Kilka małych śrucin na żyłce nie przeszkadza przynęcie w bardzo naturalnym opadaniu w prądzie wody. Wyporność: przeważnie od 0,5 do 1,2 g.
Spławik 1b to tak zwany wire stick z drucianym kilem (wire to po angielsku drut). Przy podobnym obciążeniu splawik ten jest bardziej stabilny od oryginalnego sticka o tej samej wyporności (szczególnie w szybszym prądzie i przy rozedrganej powierzchni wody). Wire stick nadaje się do łowienia na przeplywankę z lekkim przytrzymywaniem. Wyporność: przeważnie od 0,5 do 1,2 g.
Drugi rodzaj spławików to spławiki do wędkowania w prądzie rzeki. Angielscy specjaliści używają ich głównie do łowienia kleni i brzan metodą odległościowej przepływanki z przytrzymywaniem (przeważnie używają do tego kołowrotków o ruchomej szpuli). Największą popularnością cieszą się modele z „marchewkowatymi” korpusami z balsy oraz grubymi antenkami, dobrze widocznymi nawet z dużej odległości.
Spławik 2a to klasyczny angielski spławik typu avon na wodę płynącą (Avon to nazwa znanej angielskiej rzeki). Kil i antenka wykonane są z kawałka tonkinu, natomiast korpus z balsy. Nowsze modele mają kil z drutu lub tworzywa sztucznego. Wyporność:2 do 3,2 g.
Spławik 2b to chubber, nazwany tak na cześć ryby, do łowienia której został wymyślony (chub to po angielsku kleń). Spławik ten słabo reaguje nawet na „żywe” zawirowania powierzchniowych warstw wody. Duża wyporna główka pozwala łowić nawet na takie przynęty, jak kawałki chleba lub kostki mielonki śniadaniowej. Dociążający kil z mosiądzu dodatkowo poprawia stabilność spławika w prądzie wody. Wyporność:2 do 7 g.
Najbardziej popularnymi angielskimi spławikami są bez wątpienia spławiki typu waggler. Najprostsze modele przypominają długą, równomiernie cienką pałeczkę. Żytka przeciągnięta jest przez uszko kończące dolną część spławika. Odpowiedni grunt ustawia się zaciskając na żyłce z dwóch stron uszka spławika śruciny (po jednej lub po dwie). Śruciny te stanowią około 80 procent całkowitej masy rzutowej.
Spławik 3a to waggler wykonany ze sto-siny pawiego piorą (peacock-waggler). Większość angielskich wędkarzy wyczynowych preferuje spławiki z tego lekkiego jak piórko (w dosłownym tego słów znaczeniu) materiału, charakteryzujący się także dużą wypornością i dobrym zachowaniem się w powietrzu podczas rzutu. Spławika tego używa się głównie w wodzie płynącej, gdyż świetnie „ciągnie” za sobą przynętę przemieszczającą się po dnie. Wyporność:1.6 do 3,2 g.
Spławik 3b to pawie pióro z nasadzoną antenką (insert waggler) czule reagującą nawet na najdelikatniejsze brania. Nadaje się do łowienia w słabym prądzie, szczególnie podczas wędkowania z niewielką ilością obciążenia na żyłce (na naturalnie opadającą w wodzie przynętę). Wyporność 0.8 do 2 g.