MINÓG KARPACKI
Żyje w dorzeczu Dunaju, Latorici, Uhu i Hornadu. Należy do zwierząt objętych pełną ochroną. Jego biologia jest podobna jak minoga rzecznego. Z wszystkich naszych minogów jest największy.
MINÓG STRUMIENIOWY
Żyje w dorzeczu rzek płynących do mórz Północnego i Bałtyckiego, na Słowacji w Popradzie i Dunajcu. Szeroko rozprzestrzeniony w wodach pstrągowych i w niektórych odcinkach wód niepstrągowych. Przebywa w wodach czystych o słabym prądzie. Wymaga dna ze stosunkowo grubą warstwą piaszczysto-mulistą i większymi powierzchniami pokrytymi naniesionymi resztkami roślinnymi. W podłożu takim łatwiej może się ukryć. Odpowiednie warunki znajduje najczęściej w płytkich odnogach i zatoczkach. Prowadzi skryty tryb życia, nie wędruje do morza. Osiąga długość około 15 cm. Tarło odbywa na wiosnę. Z ikry wylęgają się larwy, które po 3—4 latach dojrzewają (w miesiącach letnich). Dojrzałe osobniki odbywają tarło wiosną następnego roku i po nim giną. Dojrzałe minogi żyją mniej więcej 9 miesięcy. Połów ich jest zabroniony, ponieważ należą do zwierząt w pełni chronionych. W Polsce nie jest objęty ochroną; używany jako przynęta na węgorze i inne ryby drapieżne.
MINÓG RZECZNY
Żyje w morzu, a na tarło podąża do rzek. Dorasta do 20— 50 cm. Cykl życiowy ma podobny jak minóg strumieniowy. Występuje bardzo rzadko, dane o jego obecności w dorzeczach poszczególnych cieków są niepełne. Także i ten gatunek minoga jest chroniony. W Polsce nie jest objęty ochroną. W niektórych rzekach Warmii i Mazur oraz Pomorza Zachodniego występuje masowo w czasie rozrodu i jest wówczas łowiony sieciami.